Na zewnątrz

Na nowych osiedlach przed blokami nie stawia się ławek. Jak są ławki to siadają na nich ludzie. Różni ludzie, siadają nieraz zbyt późno, żeby rozmawiać. Nie daj Bóg przy piwie. Tutaj na Hucie aż roi się od ławeczek, są też stoliki z szachownicą, place zabaw ze stołami do ping ponga i piłkarzyków. Przed blokiem stoją specjalne metalowe stelaże do wieszania prania. Życie toczy się na zewnątrz. Wszystko temu sprzyja.

Początkowo szokowała mnie bielizna sąsiadki susząca się beztrosko przed moim oknem Tuż za blokiem szeroka ulica Andersa, banki, sklepy, a tu pranie. Ale to jest nasze podwórko, przedłużenie naszych mieszkań. Staruszek sąsiad wychodzi przed blok z puszką i szmatką i pastuje buty. Inny wynosi sobie fotel i zydelek dla swojego wiekowego, koślawego ale sympatycznego kundla. Grzeją się na słońcu. Sąsiadki obsiadają ławeczki jak ptaki, jedna obok drugiej i świergocą żarliwie, o tym, co ich martwi, co u ich dzieci słychać, gdzie dobry chleb, a gdzie rzeźnik oszukuje i sprzedaje stare mięso. Czasem która wygląda przez okno, druga się zatrzyma i rozmowa się toczy. Niezależnie od tego, że dzieli je kilka pięter i trzeba mówić odpowiednio głośno. Kawałek dalej przy plantach Bieńczyckich mężczyźni grają w karty siarczyście przeklinając. Dzieciaki wiszą jak małpy na trzepakach. Inne grają w sobie tylko znaną grę odbijając piłką do siatkówki o stół do ping ponga. Tata dziewczynki, która w piaskownicy pracowicie stawia babki z piasku i doprawia je trawą i liśćmi, leży na ławce obok bez koszulki i się opala.

To niemal wakacyjne rozprężenie towarzyszące ciepłym dniom zmienia swój charakter, kiedy słońce zachodzi. Rozmowy są dalej głośne i bez cenzury, a kolejne dawki alkoholu nadają im czasem agresywny przebieg. Jeżeli pogoda nie dopisze, towarzystwo bez ogródek przenosi się na klatkę schodową. Wtedy ta ogromna nowohucka rodzina, której, chcąc nie chcąc, stałam się częścią, z jej absolutną swobodą, zaczyna działać mi na nerwy. Wtedy rozumiem tych, którzy przed swoimi blokami nie pozwalają stawiać ławek.